Bazı şeyler çokça sıkıyor insanın canını. Olmayana özlem gibi derin ve sancılı oluyor yaşadıkları. İçerisinde biriktirdikleri, biriktirmek isteyip de elde edemedikleri günün sonunda çalıyor kapıyı. Sonrası tufan tabii... Sığınmaya çalıştığın bir liman olarak nefret iyi hoş da, nereye kadar saklanabilir ki duygular? Yaşlar süzülmez mi gözlerden? Ne kadar bağırırsan bağır, daha çok haykırmaz mı özlemini bu durum?.. Kimse dört dörtlük hayatlar yaşamıyor. Elbette yaşayanlar vardır ama hiçbir zaman istisnaların kaideyi bozduğu görülmemiştir. Çünkü hep çoğunluk kısımda olan ezilmiştir, doğanın acımasız bir kanunu gibidir bu... Uğur'un içerisinde olduğu durumu anlamak da bu yanıyla çok kolay. Ona üzülmek, sığındığı nefreti sorgulamamak da olağan. Yerinde kim olsa, sevgisini ilk etapta gizlemeyi tercih ederdi. Ancak işi intikam boyutuna taşımasaymış keşke. Ne bileyim, yine de gölgesinin annesinin üzerinde olduğunu görmek isterdim. Ona yine duvarlar örmüş gibi gözüksün, lâkin arkasını döndüğünde kol kanat germeyi ihmal etmesin... Bu çok mu zordu? Yaşadıklarına derinlemesine inmedikçe cevap vermesi imkansız. Ama Melike evine geldiğinde dolan gözleri bir şeyler fısıldıyor yine de. Kırgın küçük bir çocuk var belli ki hâlâ içinde bir yerlerde. İntikam arzusu ise o çocuğu saklamak için taktığı bir maske...
