İçerde: Fabrika ayarları...

Bir kaçış kovalayış içerisinde, gerçeklere bir yaklaşıp bir uzaklaşan iki kardeşin hazin hikâyesine dönüşen İçerde'nin, artık bu ağza bir parmak bal çalıp ardından da nanik yapma halini bırakması ne kadar daha sürecek bilemiyorum ancak, sanırım hiçbir zaman 'umut' etmekten vazgeçmeyeceğim. Artık iki kardeşten birinin, diğerine söyleyemese de gerçeği öğrenmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu kör dövüşün, sırf bölümlük yazılan yan gerilimlerin bizi her geçen bölüm gerçeklerden biraz daha uzaklaştırıyor oluşunaysa pek bozuluyorum...

İçerde: BU NE CESARETTİR YARABBİ!

Bir döngü halini alınca bazı şeyler, gerçekten kabak tadı verebiliyor. Ne kadar böyle tabir etmeyi sevmesem de, tamamen öyle. Olay içinde olay, oyun içinde oyun durumunun artık bir son bulması gerektiğine inanıyorum İçerde'de. Çünkü artık gösterilen her şeyin ardında, başka bir boyut arar olduk. Ve nitekim yanılmıyoruz da. Ancak şahsen ben yanılmamaktan yoruldum...

İçerde: Düşmanmışız gibi çek pampa!

İnsan birçok düşmanı olunca, kendine düşmandan dost yaratma arzusuna bürünebiliyor haliyle. En kolayı da bu olurdu sanırım. Düşmanlarını bir potada eritmenin en kolay yolu. Çözüme odaklı vede kurtarıcı. Ama her olay zaten lehine sonuçlanırken, böyle bir aksiyona gerek var mı? Bak işte orası muamma...

İçerde: Tebrikler!..

Umulandan farklı olan sunulanın, her şeyi nasıl değiştirebileceği mâlum. Beklentilerin karşılanmaması bir yana, her yanı yeni bir kaos zinciri sarmış gibi. Ölmesini istemediklerimizin, her şeye ve herkese çelme takmasını seyretmemiz de cabası elbette. Daha neler göreceğiz bilmem ama İçerde, önümüze yine mantık hatası sürmeden duramadı bu bölümde de...

İçerde: Patron olma hali...

Çıkış yolu bulmak için sürekli bir mücadele içerisinde olmak da, içerde olmaya dahil sanırım. İnsanın hep bir arayış içinde olması, attığı adımı güvene alma çabası da bunun kanıtı. Ya da Sarp'ın mı desem?.. Onu dört bir yanda savaşırken görüyoruz, mücadelesini sürdürürken nasıl titizlikle hareket ettiğini de biliyoruz. Ama bu titizlik, bazen beynimizi çokça zorlamıyor değil. Ters köşelerin kendini belli etmesinden oldukça laf çarpmışken, şimdi ters köşenin en keskinine maruz kalmak da sevdaya dahil mi?..

İçerde: İyi kalmak ya da kötülüğü kanıksamak...

Bir bilinmezlik halinin içerisinde esir olduysan, çıkmak için ne kadar çabalarsan çabala bir adım ileriye gidemezsin. Ama bu bir yerde senin seçimindir. Ulaşmak istediklerin uğruna feragat ettiklerinden sadece birisidir. Kavuşabilir misin gerçeklere bilmem ama uğruna en çok acı çektiğindir... Hem Sarp hem de Mert için bu durum geçerli. Bir bilinmezliğin esiri olmuş durumlar. Birisi ölmediğini öğrendiği kardeşinin peşinde, diğeri de artık olduğunu öğrendiği ailesinin peşinde olacak. Sonunda yolları birbirine çakışacak ama nereye savrulmuş olacaklar muamma...

İçerde: Bir umut...

Bir umutla yola çıkarsın. Attığın her adımda, umudun da seninle birlikte gelir. Karşılaştığın zorluklara göğüs germendeki tek sebeptir. Elbette bu yolda birilerine de güvenirsin. Herkes tek başına ilerlemekten hoşlanmaz. Çok güvenmekle kalmazsın, sadakat da beslersin. Bir dediğini iki etmezsin, hatta tüm geleceğini de karartırsın ama bir bakmışsın, sırtını hançerleyenlerden biri de o çıkmış. Peki şimdi nasıl ilerlersin? Hangisi gerçek, hangisi değil, ne yanlış, ne doğru nasıl anlayacaksın? Oyun olarak başladığın tablonun, yoksa bir parçası mı olacaksın?..

İçerde: Gözde evlat olma yarışı...

Bazen sadece şanslı olmak yeter insana. Sırtının hiçbir zaman yere gelmeyeceğinden emindir çünkü. Hele de etrafında gerçekten sadık birileri varsa, değme keyfine. Ne yaparsa yapsın sonunda kazanan o olur. İstesen de, istemesen de, sevsen de, sevmesen de kabullenmen gereken bir durum haline gelir. Kazanmak onun için sıradanlaşmış, kaybetmekse sadece anlık yaşadığı bir duygu değişimi halini almıştır. Peki sonsuza dek böyle sürer mi gerçekten? Nereye kadar kazanabilir ki? Yok mu bunun bir sınırı, çıkış yolu?.. Celal'in ilk bölümden beri yaptıklarıyla sevilecek, desteklenecek bir yanı yok. Karakter o kadar sempatik sunulmasa, sabah akşam beddua edilecek cinsten hatta. Ama adam da şeytan tüyü var. Ne yapıyor, ediyor içerisine düştüğü bataklıktan kurtuluyor. Ne zaman kaybedecek olsa, birisi mutlaka elini uzatıyor...

İçerde: Bu sefer kesin içerde...

Birilerine güvenmek gerçekten çok zor. En yakınındaki kişiden dahi şüphelenecek noktaya gelmekse bildiğin trajedi olmalı. İnsan bu şekilde ne kadar huzurlu kalabilir orası da muamma... Celal için birçok şeyi yeniden gözden geçirme zamanı geldi çattı. Güvendiklerinin listesini de baştan yapmalı. Bir oyun düşünün ki, altında has adam olmak derdi var sanarken; baş adam olma arzusu çıksın. Ancak, rüzgar tersinden esmeye çok erken başladı ve Alyanak için son yakın...

İçerde: Ölümü çağırmak...

Bir şekilde parlayınca, göze batmak daha bir olağan sanırım. İnsanlar kendilerine yeni bir rakip edinmiş oluyor, nasıl batmayasın ki? Ne kadar iyi ve anlayışlı olmaya çalışırsan çalış, hasetten ötesine geçilemeyebiliyor. Yetmiyor, kuyun da kazılabiliyor. Dost bildiklerin bile kazık atabiliyorken, seni rakip gören herhangi biri neden kazmasın kuyunu inceden?.. Sarp mükemmel zekası olan bir genç. Biz onu öyle tanıdık. Hatta o kadar mükemmel ki, zaman zaman Yusuf müdürün akıl hocası bile(!) oluveriyor. Ama arada bir geleceği görme, bir sonraki adımı atarken düşünme yetisini kaybediyor. O zehir gibi akıl gidiyor, yerine kendini ateşe atmış bir Sarp geliyor...

İçerde: Yalan yalan içinde...

Yalanlar, yalanlar, yalanlar... Bir insanın geçmişinden kaç tane yalan çıkabilir gerçekten? Attığı her adım, söylediği her söz, yaptığı her şeyin altında bir dümen saklama olasılığı nedir? Böylesine hin bir adam nasıl olmuş da bir kebapçı salonuyla yetinip koca bir holding yaratıp dünyaya açılmamış peki?.. Celal ile ilgili her hafta başka bir gerçek öğreniyoruz, her hafta başka bir yaptığı ortaya çıkıyor. Bunlar hep büyük adımlar aslında ama hikâye bir adım dahi ileriye gitmiyor...

İçerde: Bu nasıl bir olmayacaklar silsilesi?..

Gerçeklerin gölgesinde bir yalanı yaşıyor olmak nasıl bir duygudur acaba?.. İnandığın tüm doğruların birer yalandan ibaret olması ve şimdiye kadar yaptığın birçok şeyin, bu sebeple sadece kendine zarar verdiğini anlamak gerçekten acıtır herhalde insanın canını. Adım atacak dirayet bulamaz, kime güveneceğini şaşırır, neye inanacağını bilemez ve pişmanlık başlar. Ama hangi pişmanlık olanı değiştirebilmiş ki? Hangi pişmanlık kendini kurtarmak uğruna bir başkasının bertaraf olmasına, hatta ölmesine seyirci kalmayı hafifletebilmiş?.. Mert kendisiyle ilgili gerçekleri öğrendiğinde hayatının en büyük pişmanlıklarını yaşayacak, doğru. Ama duyduğu hiçbir pişmanlık, kendisini aklamak uğruna görev arkadaşının başını yakma cesaretinden daha büyük olamayacak...

İçerde: Kimin eli kimin cebinde?..

İnsanın kendisine koşulsuz bir şekilde güvenmesi kadar büyük bir acizlik olamaz herhalde. Çünkü alt edilmeye daha açık olursun ve bu güven daha korumasız adımlar atmana sebep olur. Yaptığın her şey dört dörtlük sanarsın ama arka köşede birileri sana kıs kıs gülüyordur, göremezsin... İnsanın kendine güvenmesi elbette önemli, orada sorunumuz yok lâkin arada hata yapabileceğini de bilmelisin. Karşındaki rakibi küçük görmemeli, sağlam adımlar atmaya devam etmelisin. Yoksa ters taklaya hiç olmadığın kadar yaklaşır, ardından da öylece bakakalırsın... Sözüm elbette Celal'e. Kendine inanılmaz güveniyor. Ne olursa olsun, herkesi alt edeceğine inancı sonsuz. Ama bu sefer çokça yanılıyor...

İçerde: Güvendiğin dağlara ya kar yağıyorsa?..

Güven duygusunu kazanmak çoğu zaman kolay değildir. Özellikle de etrafında sürekli aldatan insanlar olduğunu bildiğin zaman. O duyguya sarılmanın ne kadar zor olduğunu bilerek, güvenmeye çalışmak da cabası. Açsındır çünkü. Nereye kadar bir başına mücadele edebilirsin ki?.. O eşiği geçtikten sonra da her şeyin toz pembe olmasını bekliyorsun ama yanılıveriyorsun. Güvendiğin dağlara kar yağarken sen, bu uğurda yaptığın her şeyi sorgulama ihtiyacı duyuyorsun... Tıpkı ilerleyen bölümlerde Sarp ve Mert'in yapacağı gibi. İçerde olma oyununu, bir içerde kalma zayiatına dönüştüren Yusuf ve Celal'e de yazıklar olsun...

İçerde: Derine saplanmaktan kaçınmak...

Bir insan sevdikleri için ne kadar büyük risklerin içerisine girebilir? Ne kadar mücadele edebilir ya da ne kadar süre en derine batmadan geçmişini çıkartmaya çalışabilir? Ve başarabilir mi gerçekten, mücadele ettiği her şeyi kazanabilir mi en sonunda? Yoksa boşuna mıdır tüm çabası. Bir hiç uğruna mıdır mücadelesi?.. Sarp için olayın kısa özeti tamamen bu. Şuan öyle bir gidişatın içerisinde ki ne gerisin geriye dönebilir ne de gözünü karartıp daha derine dalabilir. Ne yok sayabilir gördüklerini, duyduklarını, bildiklerini ne de olmamış gibi davranabilir geçmişi. İşi gerçekten çok zor ve her bölüm başka bir sınanma kapısında bekliyor. O şimdilik her birini kapıda, hoş geldin diyerek karşılıyor ama elbet bir yerden sonra tak edecek canına. İşte o zaman karanlık tarafa mı geçmek gerektiği sorusu çıkacak karşısına. Yani en derine, bir daha yüzeye ulaşamayacağı kadar dibe. Ve vereceği karar her şeyi tümden değiştirecek sonrasında...

İçerde: Güvendiğin dağlara ya kar yağıyorsa?..

Neyin mücadelesini verdiğinden eminsen, daha sağlam kafayla ilerlersin yolunda. Karşına çıkan engelleri de birer ikişer geçersin. Ardına dahi bakmana gerek kalmaz; günün sonunda kazanan olup geride bıraktığın herkesi ve her şeyi mutlu edeceğini bilirsin... Peki ya tam tersi olursa? Doğru bildiğin her şey baştan aşağı yanlışsa? Güvendiğin, inandığın, yanında durduğun, onun için her tehlikeye gözü kapalı atladığın kişi aslınsa düşmanınsa? Ardına baktığında kazandım diyebilir misin o zaman? Aştığını düşündüğün engellerin her birinin aslında senden çalınanların üzerine kurulmuş bir dünya olduğunu görebilir misin? Peki ya görürsen, nasıl ayakta durabilirsin?.. Sarp bir intikam oyununun içerisinde ve safı oldukça sağlam. Günün sonunda kazanan olmaması imkansız. Ama Mert'in gerçek bildiği yalanlarla nereye kadar devam edeceği meçhul. Güvendiği dağlardan aşağı her gün yeni bir çığ iniyor haberi yok. Ne kadar daha kendini kullandırır bilmem ama gerçeği öğrendiğinde dizinin en tehlikelisi o olacaktır...

İçerde: İlk bakış

Polisiye dizileri oldum olası çok severim. Tabi bu konuda oldukça seçiciyim. Anlatılan ana hikâyeden başka, bölümlerin içerisine serpiştirilmiş o aksiyonlu gerilimlerin de insan kendisini çekmesini istiyor haliyle. Sadece aksiyon ya da sadece ana hikâye üzerinden yürüyen polisiyeleri bu sebeple pek sevemiyorum. İkisi ortaya karışık olduğundaysa, tadına doyamıyorum diyebilirim... İçerde'nin beni çekmesinin önemli noktalarından birisi de buydu. Konusu ortaya çıktığında ve esinlenildiği söylenen filmden bahsedildiğinde (Martin Scorsese imzalı 2006 yapımı film Köstebek), "izlemeden olmaz" dedim ve pazartesi akşamı ekran karşısına geçtim. Çok çok uzun olmasına ve üstüne de hiç reklamsız yayınlanmasına rağmen bölümü hiç sıkılmadan -yer yer kurgu içimi oysa da- izledim. Hele öylesine bir bölüm sonu yazılmıştı ki, sezon finali hissi verdi diyebilirim...

İstanbul Sokakları: Aşkla savaş...

İnsanın en çok değer verdiği şeyi yitirmesi kadar kötü bir şey olamaz herhalde. Ne yapacağını, ne bekleyeceğini, bundan sonra nasıl yaşayacağını düşünmekten aklını yitirir. Hayatının akışı da beraberinde tümden değişir. Ne aşk, ne de gündelik hazlara yer kalır uzunca bir süre. Ya intikam için bilenilir ya da yatağın içerisinde yorganı başına çekip ömrü sona erene dek uyumayı diler... Fırat'ın da bu saatten sonra hayatının normal akışına geçmesi çokça zaman alacak. İçerisine işlemiş büyük intikam duygusu nereye götürürse bir süre oraya gidecek. Tabi kalbinin içerisindeki o büyük aşka, ne kadar süre engel olabilir; o nokta hayli muamma...

İstanbul Sokakları: İlk bakış

Yaz sezonu yaklaşırken, daha çok romantik komedilerin baskın olduğu bir sezonun bizi beklediği mâlumunuz. Lâkin Show TV yayına çıkardığı son iki yapımıyla, bu genellemenin dışında kalacağını şimdiden gösterdi. Geçtiğimiz cumartesi başlayan Oyunbozan onlardan birincisiyken, pazartesi günü başlayan İstanbul Sokakları da kanalın bu yaz için ekrana çıkardığı ikinci dram yapımı... Yayınlanan ilk iki tanıtımını hiç sevmemiş; şiirle, şarkıyla nasıl seyirciyi çekmeyi plânladıklarını da anlamamıştım. Ancak daha sonra yayınlanan üçüncü tanıtımla birlikte, Yeşilçam tadında bir dizinin bizi beklediğini, ilgi çekici bir yanı da olduğunu gördük. O yüzden ekran karşısına büyük bir merak ve beklentiyle oturduğumu da söylemeliyim...