Börü: Kalite asla tesadüf değildir.

İnsan dediğin kuş misali. Bir gün var, bir gün yok. Ne olursa, ne yaşarsa yaşasın eninde sonunda yalnızca toprak olacak. Değer mi bu durumda, can almaya. Değer mi can yakmaya? Değer mi, bunun bir parçası olmaya?.. Değmez elbette. Ama işte düzen böyle. İsteyerek ya da istemeyerek dahil olduğun ve kopamadığın bir düzen. Kopmaya çalışsan da faydası olmayan, bir süre sonra kanıksadığın ya da... Yıllar sonra hakkında neler izleyeceğiz, neler söylenecek, neler yazılacak bilemiyorum ama 15 Temmuz'a gelinen süreci şimdiye değin en iyi anlatan yapım şüphesiz ki Börü'den başkası değil.

Börü: Bazen sadece iyi olmak yetmez...

İnsan, acının ne demek olduğunu en iyi bilen varlıktır. Hem canı yanan hem de can yakan olduğu için özellikle de. İsteyerek ya da istemeyerek, birisinin canını acıttığında otomatikman acısına da sebep olursun. Bunu en aza indirmek için ne kadar çabalarsan çabala, sonuç da vermez bazen. İnsanoğlunun doğasında var vahşilik, kim bilir belki de genlerine işlenmiştir. Bazılarının sıkı sıkıya dizginleyebildiği, bazılarınınsa dur durak bilmediği... Ne olursa olsun, hiçbir dava ve amaç birisinin acısına dönüşmemeli dünyada. Kime ne fayda sağlıyorsa sağlasın, çocuklar ölmemeli. Onların dünyası kararmamalı. Aydınlık bir dünya bırakmak için çaba sarf etmeliyiz el birliğiyle. Bu amaçla görevinin başında olan kolluk kuvvetlerinden birinin, tam da uğruna çaba sarf ettiği çocuklardan birisini öldürdüğünü görmesi eminim ki tarif edilemezdir. Acı ise hiç olmadığı kadar derin...

Börü: İlk bakış

Çok da sevdiğim bir tür olduğunu söyleyemem, askeri dramaların. Özellikle de Türk yapımı olduğunda, kullanılan dil sebebiyle ister istemez uzaklaşıyorum. Zira esas noktanın dışına çıkıldığını, bir şeylerin arkasına saklanıldığını görmek canımı sıkıyor. Tam da bundan sebep, Dağ serisini de izlemedim. Buna ön yargı diyebilirsiniz belki ama şuan izlemediğime pişman olduğumu not düşmekten kıvanç duyarım. Ne de güzelmiş hamasetten uzak diyaloglara sahip bir askeri dizi izlemek. Börü ile galiba bu yapımlara yaklaşımım tümü ile değişecek...

Yıldızlar Şahidim: İlk bakış

Görünenden farklı olabilen yaşananlar, herkesin mâlumu. Uzaktan davulun sesi hoş gelir misali, içerisinde ne yangınlar olduğunu bilmediğimiz birçok hayata özeniyoruz. En iyisinin o olduğunu sanıyoruz ama çoğu zaman da yanılıyoruz. Mutlu olduğunu düşündüklerimizin, sadece bir maske takmış olabileceği aklımıza nadir geliyor. Güçlü görünenlerin içerisinde ne depremler olduğundan habersiziz. Sadece kendi hayatımızı yargılıyor ve çoğunlukla şükretmiyoruz... Yıldızlar Şahidim de tıpkı böyle bir pencere sunuyor izleyenlerine. Dışı seni, içi beni yakar misali şatafatlı bir dünyanın loş karanlıktaki yüzünü gösteriyor. Dışarıda gülen yüzlere, kapalı kapılar ardında asılan suratlar eşlik ediyor...

Karagül: Kendal'ın çıkmazı

Öyle çok da merakta bırakmamıştı bizi sezon finali yaptığında... Muhtemel senaryolar dökülmüştü hemen ortaya ve birisinin tutacağı garantiydi. Uzunca bir yaz tatilinin ardındansa, yeni sezonun ilk bölümü gelip çatmıştı... Karagül, sezon başlangıcına göre az atraksiyonlu ve yine az heyecanlı bir bölümle karşımıza geldi bana göre. Bunun sebebi de, sezon finali ardından çekilen iki bölümdü-üç de olabilir-. Sezon başlangıcı sayılmaz yani cuma günü izlediğimiz, geçmiş sezonun devamıydı... Bunu bilmekti sanırım, beni ekstra heyecanlandırmayan bilemiyorum... Neyse, lafı daha fazla uzatmadan gelelim cuma akşamı yayınlanan ellinci bölümün analizine...