Adı Efsane: İlk bakış

İnsanın neyin mücadelesini verdiği gerçekten oldukça önemli. Ne için savaştığı, ne için yaşadığı, ne ile mutlu olduğu ve olmaya devam edeceği... İnsan sadece başkaları için yaşamaz elbette ama başkalarından aldığı -psikolojik dahi olsa- güçle yaşamaya da mecburdur. Bir başına nereye kadar sağlıklı kalabilir ki zihnin? Nereye kadar kendini iyi hissedebilirsin? Birine ya da birilerine tutunmadan ne kadar devam edebilirsin?.. Elbette ihtiyaç duyarsın. Sevdiklerine sahip çıkman gerektiğini de bilirsin. Onları kaybetmemek için elinden geleni yapman gerektiği de kesin. Peki, sadece istemek yeterli mi? Yoksa her şey gibi o da büyük bir mücadeleyi mi gerekli kılar?..

Yıldızlar Şahidim: İlk bakış

Görünenden farklı olabilen yaşananlar, herkesin mâlumu. Uzaktan davulun sesi hoş gelir misali, içerisinde ne yangınlar olduğunu bilmediğimiz birçok hayata özeniyoruz. En iyisinin o olduğunu sanıyoruz ama çoğu zaman da yanılıyoruz. Mutlu olduğunu düşündüklerimizin, sadece bir maske takmış olabileceği aklımıza nadir geliyor. Güçlü görünenlerin içerisinde ne depremler olduğundan habersiziz. Sadece kendi hayatımızı yargılıyor ve çoğunlukla şükretmiyoruz... Yıldızlar Şahidim de tıpkı böyle bir pencere sunuyor izleyenlerine. Dışı seni, içi beni yakar misali şatafatlı bir dünyanın loş karanlıktaki yüzünü gösteriyor. Dışarıda gülen yüzlere, kapalı kapılar ardında asılan suratlar eşlik ediyor...

Poyraz Karayel: Hani öpüşmeyecektiniz!

İnsan sevdiklerine konduramaz elbette istemediği davranışları. Beklenmedik olaylar karşısında yapılan çıkışlar da hep, bir anlık sızıyla meydana gelmekte zaten. Kabullenmek ya da reddetmek ise sadece bir tercih meselesi değil; aynı zamanda bir sonraki beklenmedik olaya tepkini belirlemekte. Ayrıca atacağın adımın şiddetini de...

Hayat Şarkısı: Geçmişin yükü...

Geçmişin yükü her zaman daha da ağrıtır belini. Engel olamadığın yaşananların seni nasıl harap ettiğini izlersin yalnızca. Müdahale edemediğin gibi, susturamazsın da ağızları hiçbir zaman. Senden herkes vazgeçmişken, birinin arkanda durmasını ister ve beklersin. Gülmek istersin, sevilmek ve daha nicelerini. Bulabilir misin peki? Nereye kadar dayanır ki kalbin yok sayılmaya ve ötelenmeye? Gerçekten bu saatten sonra mutluluk mümkün müdür Hülya için?..

İçerde: Fabrika ayarları...

Bir kaçış kovalayış içerisinde, gerçeklere bir yaklaşıp bir uzaklaşan iki kardeşin hazin hikâyesine dönüşen İçerde'nin, artık bu ağza bir parmak bal çalıp ardından da nanik yapma halini bırakması ne kadar daha sürecek bilemiyorum ancak, sanırım hiçbir zaman 'umut' etmekten vazgeçmeyeceğim. Artık iki kardeşten birinin, diğerine söyleyemese de gerçeği öğrenmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu kör dövüşün, sırf bölümlük yazılan yan gerilimlerin bizi her geçen bölüm gerçeklerden biraz daha uzaklaştırıyor oluşunaysa pek bozuluyorum...